orçunbeslen

Kolektif bir dert hafızası enstalasyonu .  “Dertlerinizi bir kelimeye indirgerseniz bu kelime ne olurdu?” Sonuca ulaşmadan önceki uğrak noktaları kimi zaman ulaşılandan daha öğretici ve bütündür. Bu duraklar, yani 'Anahtar'lar, süreç boyunca bize eklemlenen sanal kapı açıcılar gibidir. Zihnimizde ki odaların kapısını aralar, içindekini alıp yolumuza ekleriz. Bu çalışmamızda insanlarla konuşup, bütün dertlerini tek bir kelimeye indirgeselerdi, bunun ne olacağını sorup not ettik. Bu dertler; hızlı ve anlık ortaya çıkan, bazen de insanların uzunca üzerine düşündüğü, ama hep bizimle varolan, zihnimizde ki anahtarların kelime olarak ortaya çıkmasıydı. Bu kelimelerin yarattığı kara dert bulutu ise, kelimeleri topladığımız mekana yeniden yansıtılıyor, bununla beraber mekanda zaten varolan anahtarları gün yüzüne çıkarıyor.   Mayıs 2018

Bienallerde Devrim mi Oluyor? İstanbul'a gelip Taksim'le tanışmam 2003 senesine denk geldi. Tabi liseyi yeni bitirmiştim ve İzmir'den direkt Taksime gelmek bende bir sürü şoka sebep olmuştur. Mahalledeki karakol,etrafındaki barlar, gece hayatı,kültürel etkinlikler, eylemler, anarşistler, feministler derken birden heyecan dolu bir şehre geldiğimi anladım. Geldiğimde hiç arkadaşım yoktu ve Taksim çok kalabalıktı.Bütün turistik yerleri gezdim, öğrendim, yürüdüm, Taksimden Beyazıt meydanına kadar neredeyse girmediğim ara sokak yoktu bu süreçte.Binlerce fotoğraf çektim ve şehri görsel hafızama kaydettim diyebilirim. Zamanla arkadaşlarım oldu ve barlarda, sokaklarda takılmaya başladım. Alkolle tanıştığımdan bu yana her zaman çok içmiş, sarhoşluğu da sevmişimdir. Sanat işleriyle ilk tanışmam da bu sayede oldu diyebilirim. Arkadaşlarımdan biri bana sen çok içiyorsun al bu kağıdı beleşe şarap içersin falan dedi. Elimdeki kağıtta tünelden aşağıya inerken solda kal...